Vertrouwen dat breekt zonder geluid — mijn leven met Adam

‘Waarom ruikt het hier naar haar parfum?’ Mijn stem trilde terwijl ik de gang in liep, de geur van Chanel No. 5 nog in mijn neus. Adam keek niet op van zijn telefoon. ‘Welke geur?’ vroeg hij, te nonchalant, te snel. Ik voelde hoe mijn hart zich samenkneep. Mijn hoofd tolde van vragen die ik niet durfde te stellen.

Het was een regenachtige dinsdagavond in Utrecht, de stad waar we samen een nieuw begin hadden gemaakt. Onze flat aan de Oudegracht was ooit ons toevluchtsoord, maar nu voelde het als een toneel waar ik niet langer wist welke rol ik speelde. Adam en ik waren vijf jaar getrouwd. We hadden elkaar ontmoet op een verjaardagsfeestje van mijn nichtje Sanne, waar hij me had laten lachen tot ik vergat dat ik ooit verdrietig was geweest. Maar nu leek die man verdwenen, vervangen door iemand die geheimen had.

‘Je bent laat,’ zei ik, terwijl ik probeerde niet te snauwen. Hij haalde zijn schouders op. ‘Druk op werk.’

Ik wilde hem geloven. Echt waar. Maar de laatste tijd was er iets veranderd. Hij was vaker weg, zijn telefoon altijd op stil, zijn blik afwezig tijdens het eten. Ik had mezelf wijsgemaakt dat het stress was, dat zijn werk bij de gemeente hem opslokte. Maar diep vanbinnen wist ik beter.

Die avond kon ik de slaap niet vatten. Ik lag te luisteren naar zijn ademhaling naast me, regelmatig en diep alsof er niets aan de hand was. Mijn gedachten dwaalden af naar onze eerste jaren samen: hoe we samen door het Vondelpark fietsten, hoe hij me op koude winteravonden warme chocolademelk bracht. Waar was dat gebleven?

De volgende ochtend vond ik per ongeluk een bankafschrift op de keukentafel. Mijn naam stond er niet op, maar het was duidelijk van Adam. Er waren maandelijkse overboekingen naar een rekening die ik niet herkende. ‘ABN AMRO – M. de Vries’. Mijn hart sloeg over. Mieke de Vries was zijn ex-vrouw.

Ik wachtte tot Adam onder de douche stond en pakte zijn telefoon. Mijn handen trilden terwijl ik door zijn berichten scrolde. Daar was het: ‘Maak je geen zorgen, ik heb deze maand weer betaald.’ En even later: ‘Het moet wel tussen ons blijven.’

Mijn keel kneep dicht. Ik voelde me verraden, niet alleen door wat hij deed, maar vooral door wat hij verzweeg.

Toen hij uit de badkamer kwam, stond ik hem op te wachten.

‘Adam, waarom maak je geld over naar Mieke?’

Hij verstijfde. ‘Dat is niet wat je denkt.’

‘Wat is het dan?’ Mijn stem brak.

Hij zuchtte diep en liet zich op een stoel vallen. ‘Ze heeft schulden overgehouden aan ons huis. Ik help haar afbetalen omdat ze anders haar baan kwijt zou raken.’

‘En dat vertel je mij niet? Al die maanden?’

Hij keek me aan met die blauwe ogen waar ik ooit in verdronk. ‘Ik wilde je niet belasten met mijn verleden.’

‘Je hebt me buitengesloten,’ fluisterde ik.

De dagen daarna leefden we langs elkaar heen als vreemden in hetzelfde huis. Mijn moeder belde om te vragen of we nog langskwamen voor haar verjaardag. Ik loog dat Adam moest werken.

Op een avond zat ik met mijn zus Marloes aan de keukentafel.

‘Je moet hem confronteren,’ zei ze zacht.

‘Dat heb ik gedaan,’ antwoordde ik schor.

‘En wat nu?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik weet het niet meer, Loes. Ik weet niet of ik hem nog kan vertrouwen.’

De weken sleepten zich voort. Adam probeerde het goed te maken: bloemen, etentjes, lieve briefjes op mijn kussen. Maar alles voelde hol. Elke keer als hij zijn telefoon pakte, kromp ik ineen.

Op een zondagmiddag barstte de bom tijdens een familiediner bij mijn ouders in Amersfoort. Mijn vader vroeg hoe het ging met ons huis en Adam antwoordde ontwijkend. Mijn moeder keek me aan met die blik die alles doorziet.

‘Is er iets aan de hand?’ vroeg ze voorzichtig.

Ik brak. Tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik vertelde over de leugens, het geld, het gevoel dat ik er niet meer toe deed.

Mijn vader werd boos op Adam: ‘Hoe kun je haar zo behandelen? Ze verdient beter!’

Adam stond op en liep naar buiten zonder iets te zeggen.

Die avond zaten we zwijgend naast elkaar in de auto terug naar Utrecht.

‘Wil je nog met mij verder?’ vroeg hij uiteindelijk zachtjes.

Ik keek uit het raam naar de lantaarns die voorbij flitsten.

‘Ik weet het niet,’ fluisterde ik.

De maanden daarna probeerden we het opnieuw. We gingen naar relatietherapie bij een vrouw in Zeist die altijd naar lavendel rook en zachte stem had.

‘Vertrouwen is als porselein,’ zei ze eens. ‘Als het breekt, kun je het lijmen, maar de barsten blijven zichtbaar.’

Soms leek het alsof we dichter bij elkaar kwamen dan ooit tevoren; soms voelde het alsof we vreemden waren die elkaars taal niet meer spraken.

Op een avond zat ik alleen op ons balkon, kijkend naar de lichtjes van de stad en luisterend naar het zachte geruis van regen op de grachten.

Ik dacht aan alles wat we hadden opgebouwd — en alles wat verloren was gegaan zonder dat iemand het hoorde breken.

Is liefde genoeg als vertrouwen ontbreekt? Of is vertrouwen juist de enige basis waarop liefde kan bestaan?

Wat zouden jullie doen als je partner zo’n geheim voor je had? Kan vertrouwen ooit echt worden hersteld?