Verloren Liefde, Herwonnen Vertrouwen: Mijn Weg Terug naar Geluk
‘Waarom kun je niet gewoon kiezen, Marieke?’ De stem van mijn moeder galmt nog na in mijn hoofd terwijl ik door de regen fiets, de natte straten van Utrecht verlicht door het oranje schijnsel van de lantaarns. Mijn handen trillen aan het stuur. Ik weet het niet meer. Hoe kies je tussen twee mensen die je allebei iets geven wat je zo hard nodig hebt?
Het begon allemaal op een doodgewone donderdagavond, tijdens een borrel met collega’s. Jasper lachte naar me zoals niemand ooit had gedaan – warm, geruststellend, alsof hij me al jaren kende. Maar thuis wachtte Thomas, mijn vriend sinds de middelbare school, met wie ik een appartement deel aan de Oudegracht. Thomas, die altijd alles voor me deed, maar met wie het de laatste tijd steeds vaker botste.
‘Je bent laat,’ zegt Thomas als ik binnenkom. Zijn stem klinkt vlak, zijn ogen vermoeid. ‘We zouden samen eten.’
‘Sorry,’ mompel ik, terwijl ik mijn natte jas uittrek. ‘Het liep uit op werk.’
Hij zucht diep. ‘Altijd hetzelfde. Je bent er nooit echt meer bij, Marieke.’
Ik wil iets zeggen, maar de woorden blijven steken in mijn keel. Hoe vertel je iemand dat je verdwaald bent geraakt in je eigen leven?
Die nacht lig ik wakker naast Thomas. Zijn ademhaling is zwaar, zijn rug naar mij toe. Mijn gedachten dwalen af naar Jasper – zijn lach, zijn geur, de manier waarop hij me aanraakte toen hij mijn hand pakte bij het afscheid. Ik voel me schuldig en verlangend tegelijk.
De dagen daarna word ik verscheurd door twijfel. Op kantoor zoekt Jasper steeds vaker mijn blik. ‘Gaat het wel goed met je?’ vraagt hij op een dag zachtjes als we samen koffie halen.
‘Ik weet het niet,’ fluister ik terug. ‘Soms voelt het alsof ik mezelf kwijt ben.’
Hij legt zijn hand op mijn arm. ‘Je hoeft niet alles alleen te dragen.’
Maar thuis wordt de spanning onhoudbaar. Thomas merkt dat ik afstandelijk ben. Op een avond barst hij uit: ‘Is er iemand anders?’
Ik schrik van zijn directheid. ‘Nee… ja… ik weet het niet.’
Zijn gezicht vertrekt van pijn. ‘Waarom doe je dit? We hadden toch alles?’
‘Misschien is dat het juist,’ zeg ik zacht. ‘Misschien hadden we alles, maar ben ik veranderd.’
De weken die volgen zijn een waas van ruzies, stiltes en tranen. Mijn moeder belt elke dag. ‘Je moet kiezen, Marieke,’ zegt ze steeds weer. ‘Je kunt niet blijven zweven tussen twee mannen.’
Maar hoe kies je als je hart in tweeën gescheurd is?
Op een zondagmiddag vlucht ik naar het huis van mijn zus Anouk in Amersfoort. Ze zet thee en kijkt me doordringend aan.
‘Wat wil jij eigenlijk?’ vraagt ze.
Ik staar naar mijn handen. ‘Ik weet het niet meer. Ik voel me schuldig tegenover Thomas, maar bij Jasper voel ik me weer levend.’
Anouk knikt begrijpend. ‘Je hoeft niet nu te beslissen. Maar blijf eerlijk tegen jezelf én tegen hen.’
Die avond bid ik voor het eerst in jaren. Niet omdat ik gelovig ben opgevoed – mijn ouders gingen alleen met Kerst naar de kerk – maar omdat ik geen uitweg meer zie.
‘God, als U bestaat… help me alsjeblieft. Ik weet niet meer wat goed is.’
De dagen daarna voel ik me iets lichter, alsof er een last van mijn schouders is gevallen. Ik begin eerlijk te zijn tegen Thomas en Jasper.
Met Thomas heb ik een lang gesprek. Hij huilt, voor het eerst sinds ik hem ken.
‘Ik wil je niet kwijt,’ snikt hij.
‘Ik weet het,’ zeg ik zacht. ‘Maar misschien zijn we elkaar al kwijtgeraakt.’
Bij Jasper voel ik me veilig, maar ook onzeker. ‘Ik kan je niets beloven,’ zeg ik tegen hem.
Hij knikt begrijpend. ‘Ik wacht wel op je beslissing.’
Mijn moeder is woedend als ze hoort dat ik tijdelijk bij Anouk intrek.
‘Je gooit alles weg voor een bevlieging!’ roept ze door de telefoon.
‘Mam, dit gaat niet alleen over Jasper,’ zeg ik vermoeid. ‘Dit gaat over mij.’
De weken worden maanden. Ik ga in therapie, praat met vrienden en probeer mezelf opnieuw te leren kennen. Soms bid ik nog steeds – niet om antwoorden, maar om kracht om door te gaan.
Langzaam groeit het besef dat liefde niet altijd betekent dat je samen moet blijven. Soms is loslaten het grootste bewijs van liefde.
Op een koude ochtend in maart spreek ik Thomas af in een café aan de Neude.
‘Ik wil eerlijk zijn,’ begin ik terwijl mijn handen trillen om mijn kop thee.
Hij kijkt me aan met rode ogen. ‘Je hebt gekozen.’
Ik knik langzaam. ‘Ik kies voor mezelf. Voor nu betekent dat dat we uit elkaar gaan.’
Hij knikt, tranen glinsteren op zijn wangen.
Met Jasper probeer ik het voorzichtig opnieuw. Het is anders dan met Thomas – minder vanzelfsprekend, soms onstuimig en onzeker – maar wel echt.
Mijn moeder blijft boos, maar Anouk steunt me onvoorwaardelijk.
Op een avond zit ik alleen op mijn balkon en kijk uit over de stad die langzaam tot rust komt.
‘Misschien is dit geluk,’ fluister ik tegen mezelf. ‘Niet omdat alles perfect is, maar omdat ik eindelijk mezelf durf te zijn.’
Hebben jullie ooit zo’n keuze moeten maken? Wat betekent liefde voor jullie? Misschien is ware liefde wel de moed om jezelf niet te verliezen.