Tussen Liefde en Verlies: Het Onvertelde Verhaal van Marjolein, Haar Dochters en de Prijs van Hoop
‘Je liegt tegen jezelf, Marjolein. Je kunt niet alles tegelijk redden.’ De stem van mijn moeder sneed door de stilte van de woonkamer, waar het licht van de straatlantaarn als een troosteloze vlek op het tapijt viel. Mijn handen trilden om de mok thee die ik vasthield. Buiten hoorde ik het zachte geruis van de regen tegen het raam, alsof de stad zelf met me mee huilde.
‘Mam, alsjeblieft…’ Mijn stem brak. ‘Ze zijn mijn kinderen. Ik kan niet kiezen.’
Mijn moeder keek me aan met die harde blik die ik zo goed kende uit mijn jeugd in Haarlem. ‘Soms moet je kiezen, lieverd. Het leven is niet eerlijk. Maar je hebt ook nog jezelf.’
Die nacht, drie maanden geleden, was het alsof mijn leven in tweeën werd gescheurd. Ik was 34 weken zwanger van mijn tweelingdochters, Sophie en Lotte. Mijn man, Bas, zat tegenover me aan tafel, zijn handen ineengevouwen, zijn knokkels wit. We hadden net het telefoontje gehad van het ziekenhuis: zwangerschapsvergiftiging. Acuut gevaar voor mij én de meisjes.
‘Marjolein, luister naar de artsen,’ zei Bas zachtjes. ‘Ze zeggen dat je moet bevallen, anders…’
‘Anders wat?’ snauwde ik. ‘Anders sterven ze misschien! Of ik! Hoe kan ik kiezen?’
De artsen in het OLVG waren duidelijk geweest: als ze nu zouden ingrijpen, was er een kans dat de meisjes te vroeg geboren zouden worden en complicaties zouden krijgen. Maar als we zouden wachten, liep ik zelf levensgevaar.
Die nacht sliep ik niet. Ik lag in bed naast Bas, luisterend naar zijn ademhaling, terwijl ik mijn handen beschermend over mijn buik legde. Elke beweging van de meisjes voelde als een schreeuw om hulp. In het donker dacht ik aan mijn jeugd, aan hoe mijn moeder altijd zei dat vrouwen sterk moesten zijn in een wereld die hen weinig gunde.
De volgende ochtend stond mijn vader ineens voor de deur. Hij had bloemen bij zich – tulpen uit zijn eigen tuin in Bloemendaal – maar zijn gezicht stond strak.
‘Je moeder maakt zich zorgen,’ zei hij zonder omwegen. ‘We willen niet dat je jezelf opoffert.’
Ik voelde woede opborrelen. ‘En wat als ik dat wel wil? Wat als ik niet kan leven met het idee dat ik niet alles heb gedaan om ze te redden?’
Hij zuchtte diep en keek naar buiten, naar de natte straat waar fietsers voorbij raasden. ‘Soms is liefde loslaten, Marjolein.’
De dagen erna waren een waas van ziekenhuisbezoeken, echo’s en gesprekken met specialisten. De artsen spraken over risico’s en percentages, maar alles klonk als ruis in mijn oren. Ik zag alleen de gezichten van mijn ongeboren dochters op het scherm, hun kleine handjes die elkaar vasthielden.
Op een avond zat ik alleen in de ziekenhuiskamer toen Bas binnenkwam met rode ogen.
‘Ik kan dit niet meer,’ fluisterde hij. ‘Ik ben bang je kwijt te raken.’
Ik pakte zijn hand vast. ‘We moeten sterk zijn voor hen. Voor ons.’
Maar diep vanbinnen voelde ik me verscheurd. Mijn moeder kwam elke dag langs, bracht soep en haar mening mee.
‘Je denkt altijd aan anderen,’ zei ze op een dag scherp. ‘Maar wie denkt er aan jou?’
De keuze kwam sneller dan verwacht. Op een stormachtige nacht kreeg ik hevige hoofdpijn en begon te braken. De artsen grepen in: spoedkeizersnede.
Het licht op de operatiekamer was fel en koud. Ik hoorde stemmen, voelde handen op mijn huid, maar alles leek ver weg. Toen hoorde ik twee zwakke huiltjes – Sophie en Lotte waren geboren.
Maar daarna werd alles zwart.
Toen ik wakker werd, lag ik op de intensive care. Mijn moeder zat naast me, haar hand op mijn arm.
‘Ze leven,’ fluisterde ze met tranen in haar ogen. ‘Maar het was kantje boord.’
De weken daarna waren een hel van onzekerheid. De meisjes lagen in couveuses, hun kleine lichaampjes verbonden aan slangen en piepende apparaten. Elke dag reed ik met Bas naar het ziekenhuis, elke dag hoopte ik op goed nieuws.
Op een ochtend trof ik mijn moeder huilend aan bij het raam van de NICU.
‘Ik dacht dat ik je kwijt was,’ snikte ze. ‘Ik was zo boos omdat ik bang was.’
Ik sloeg mijn armen om haar heen en voor het eerst begreep ik haar angst.
Maar de strijd was nog niet gestreden. Lotte kreeg een longontsteking; Sophie had moeite met ademen. De artsen spraken over complicaties, over mogelijke handicaps.
Bas trok zich steeds meer terug. Op een avond barstte hij uit:
‘Misschien hadden we eerder moeten ingrijpen! Misschien hadden we…’
‘Stop!’ riep ik wanhopig. ‘We hebben gedaan wat we konden!’
De spanningen liepen hoog op thuis. Mijn ouders bemoeiden zich overal mee; Bas sliep soms op de bank. Ik voelde me schuldig tegenover iedereen – tegenover mijn dochters, mijn man, mijn ouders en vooral mezelf.
Na zes weken mochten de meisjes eindelijk mee naar huis. Ze waren kwetsbaar, klein en hun toekomst onzeker.
Thuis probeerde ik een normaal ritme te vinden tussen voedingen, ziekenhuiscontroles en slapeloze nachten. Mijn moeder bleef komen met adviezen; Bas werkte steeds langer door om te ontsnappen aan de spanning.
Op een avond zat ik alleen in de woonkamer met Lotte op mijn borst en Sophie slapend in haar wiegje. De stilte voelde zwaar.
‘Is dit nu geluk?’ vroeg ik mezelf af. ‘Of is dit gewoon overleven?’
Langzaam vond ik kracht in kleine dingen: een glimlach van Lotte, het eerste lachje van Sophie, een onverwachte knuffel van Bas na weken afstandelijkheid.
Toch bleef er iets knagen: had ik anders moeten kiezen? Had ik egoïstisch moeten zijn? Of juist meer moeten luisteren naar mijn moeder?
Nu zijn we drie jaar verder. Sophie heeft astma; Lotte is kerngezond maar gevoelig voor prikkels. Bas en ik hebben therapie gevolgd en onze relatie is sterker dan ooit – al blijft er soms verdriet hangen om wat we bijna verloren waren.
Mijn moeder is zachter geworden; ze bewondert nu mijn kracht waar ze ooit alleen maar angst zag.
Soms kijk ik naar mijn dochters terwijl ze samen spelen in het Vondelpark en vraag ik me af: Hebben we het juiste gedaan? Is liefde altijd genoeg om te overleven?
Wat zouden jullie doen als je moest kiezen tussen jezelf en je kinderen? Is er überhaupt een juiste keuze?