Het huis aan de Vecht: De prijs van mijn dromen

‘Dus jij hebt het gewoon gedaan, zonder ons te vragen?’ De stem van mijn oudste dochter, Anouk, trilt van woede. Ik sta in de keuken van mijn nieuwe huis aan de Vecht, mijn handen trillend om een kopje thee. Buiten glinstert het water in de vroege lentezon, maar binnen hangt een kou die niet door het weer wordt veroorzaakt.

‘Anouk, ik… Ik dacht dat jullie blij zouden zijn. Dit huis… het was altijd mijn droom.’ Mijn stem klinkt klein, bijna kinderlijk. Ik voel me plotseling weer de jonge vrouw die haar ouders om toestemming vroeg voor alles, bang om iemand teleur te stellen.

Anouk’s zus, Lotte, kijkt me aan met die blik die ze alleen heeft als ze zich verraden voelt. ‘Mam, we hadden het samen kunnen doen. Je weet hoe moeilijk het voor mij is om in Amsterdam rond te komen. En nu koop jij dit paleisje aan het water? Alsof wij er niet toe doen.’

Ik slik. Mijn hart bonkt in mijn borstkas. Dit huis was nooit bedoeld als een trofee. Het was een toevluchtsoord, een plek waar ik eindelijk mezelf kon zijn na jaren zorgen voor anderen. Maar nu lijkt het alsof ik alles alleen maar erger heb gemaakt.

Mijn kleindochter Noor komt binnen gerend, haar blonde haren in een warboel. ‘Oma! Mag ik straks met het bootje varen?’ Haar stem breekt het ijs even, maar ik zie hoe Anouk haar schouders ophaalt en Lotte haar blik afwendt.

‘Natuurlijk, lieverd,’ zeg ik zachtjes. Maar zelfs Noor’s enthousiasme kan de spanning niet verdrijven.

Later die avond zit ik alleen op de veranda. De lucht ruikt naar gras en water, en ergens verderop hoor ik een fuut roepen. Mijn gedachten malen. Was dit egoïstisch? Had ik moeten wachten tot iedereen het ermee eens was? Mijn man, Jan, is vijf jaar geleden overleden. Sindsdien heb ik alles gedaan voor mijn kinderen en kleinkinderen. Maar ergens onderweg ben ik mezelf kwijtgeraakt.

De volgende ochtend staat mijn zoon Pieter ineens voor de deur. Hij heeft altijd al iets afstandelijks gehad, alsof hij nooit helemaal bij ons gezin hoorde. ‘Mam,’ zegt hij zonder groet, ‘ik hoorde van Anouk wat er gebeurd is.’

Ik knik alleen maar. Hij kijkt naar het water, zijn handen diep in zijn zakken.

‘Weet je nog dat we hier vroeger kwamen vissen?’ vraagt hij plotseling. ‘Met papa. Jij maakte dan pannenkoeken en we aten ze koud op de steiger.’

Er schiet een traan in mijn ooghoek. ‘Ja, dat weet ik nog.’

‘Misschien…’ Hij aarzelt even. ‘Misschien moet je niet alles goed willen maken voor iedereen. Soms moet je gewoon iets voor jezelf doen.’

Zijn woorden raken me dieper dan ik wil toegeven. Maar als hij weg is, blijft er alleen maar schuld achter.

De dagen verstrijken. Anouk komt niet meer langs. Lotte stuurt alleen korte berichtjes over praktische zaken – of ik nog boodschappen nodig heb, of de tuinman al is geweest. Noor en haar broertje Bram mogen soms komen logeren, maar altijd met een ondertoon van ongemak.

Op een avond zit ik met Lotte aan de keukentafel. Ze staart naar haar thee.

‘Weet je wat het is, mam?’ zegt ze zachtjes. ‘Ik ben gewoon bang dat jij straks weg bent en dat we alleen nog maar ruzie hebben gehad.’

Ik pak haar hand vast. ‘Lotte… Ik wil niet dat dit huis ons uit elkaar drijft.’

Ze haalt haar schouders op. ‘Misschien was het gewoon makkelijker toen we allemaal ongelukkig waren samen.’

Die woorden blijven hangen. Is geluk echt zo bedreigend? Of is het juist dat we niet weten hoe we moeten omgaan met verandering?

Op een zaterdagochtend besluit ik iedereen uit te nodigen voor een familiediner. Ik kook Jan’s favoriete stoofpotje en bak appeltaart zoals vroeger. De tafel staat vol bloemen uit de tuin.

Als iedereen er is, heerst er eerst een ongemakkelijke stilte. Noor probeert de sfeer te redden door moppen te vertellen, maar niemand lacht echt.

Dan sta ik op en begin te praten:

‘Ik weet dat dit huis veel losmaakt. Misschien heb ik fouten gemaakt door het zo te doen. Maar ik wilde niet wachten tot het leven voorbij was voordat ik iets voor mezelf deed. Jullie zijn alles voor mij – maar ik ben ook iemand zonder jullie.’

Anouk kijkt me aan met tranen in haar ogen. ‘Het is gewoon… Ik mis papa zo erg. En nu voelt het alsof jij ook verdergaat zonder ons.’

Ik loop naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. ‘Lieverd, dit huis is niet om jullie buiten te sluiten. Het is juist om jullie hier te hebben – samen, zoals vroeger.’

Langzaam ontdooit de sfeer. Pieter vertelt een verhaal over Jan dat iedereen aan het lachen maakt. Lotte helpt Noor met de afwas en Bram rent gillend door de tuin.

Toch blijft er iets knagen als iedereen weg is en de stilte terugkeert.

Heb ik echt het recht gehad om mijn droom na te jagen? Of heb ik onbedoeld iets kapotgemaakt wat nooit meer te repareren is?

Misschien is dat wel de prijs van dromen: dat je soms moet kiezen tussen jezelf en de mensen van wie je houdt.

Wat denken jullie? Is geluk het waard als je er anderen pijn mee doet? Of moet je soms gewoon kiezen voor jezelf?