De dag waarop alles veranderde: het geheim van mijn man
‘Het is een jongen. Gezond.’
De woorden galmden na in de keuken, terwijl de stoom uit de pan mijn bril besloeg. Ik hoorde het zachte tikken van zijn sleutels op het aanrecht, het geritsel van zijn jas die hij aan de kapstok hing. Mijn hand klemde zich zo strak om de soeplepel dat het metaal in mijn huid sneed. Ik keek niet op. ‘Wat bedoel je, Mark?’ vroeg ik, mijn stem dun en vreemd ver weg.
Hij zuchtte, alsof hij net had verteld dat de melk op was. ‘Het kind is geboren. Van mij. Met Sanne.’
Sanne. De naam sneed als een mes door mijn gedachten. De collega waar hij altijd zo luchtig over sprak, die zogenaamd alleen maar goed kon organiseren op kantoor. Mijn benen voelden slap, maar ik bleef staan, starend naar de soep die langzaam overkookte.
‘Dus je hebt een kind met haar?’ Mijn stem trilde nu, maar ik wilde niet huilen. Niet waar hij bij was.
Mark liep naar me toe, zijn ogen op de grond gericht. ‘Het spijt me, Eva. Maar ik kon het niet langer verzwijgen.’
Ik lachte schamper. ‘Hoe lang weet je dit al?’
Hij keek op, zijn blik schuldig en vermoeid. ‘Sinds ze zwanger was. Ik… ik wist niet hoe ik het moest vertellen.’
De stilte tussen ons werd dikker dan de stoom in de keuken. Buiten hoorde ik de regen tegen het raam slaan, alsof de wereld zelf ook niet wist wat ze met dit nieuws aan moest.
‘En nu?’ vroeg ik uiteindelijk, mijn stem nauwelijks hoorbaar.
Mark haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Ik wil er voor hem zijn, voor dat kind. Maar jij… jij bent mijn vrouw.’
Die avond at ik geen hap. Onze dochter Lotte kwam thuis van hockey en voelde meteen dat er iets mis was. ‘Mama, waarom huil je?’ vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar jas ophing.
Ik veegde snel mijn wangen droog en glimlachte geforceerd. ‘Niks lieverd, gewoon een beetje moe.’
Maar kinderen voelen alles aan. Lotte kroop dicht tegen me aan op de bank en keek me met haar grote blauwe ogen aan – Mark’s ogen, realiseerde ik me ineens wrang.
Die nacht lag ik wakker naast Mark, die al snel in slaap viel alsof er niets gebeurd was. Ik staarde naar het plafond en dacht aan alle jaren samen: onze eerste vakantie naar Texel, de avonden dat we samen lachten om slechte tv-programma’s, de geboorte van Lotte. Was dat allemaal nu niets meer waard?
De dagen daarna verliepen als in een waas. Op mijn werk bij de bibliotheek kon ik me nauwelijks concentreren; boeken gingen door mijn handen zonder dat ik de titels registreerde. Mijn collega Marijke merkte het al snel.
‘Gaat het wel goed met je, Eva?’ vroeg ze voorzichtig tijdens de lunchpauze.
Ik knikte automatisch, maar toen ze haar hand op mijn arm legde, brak ik. De tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik haar alles vertelde – over Mark, Sanne, het kind.
‘Wat ga je doen?’ vroeg Marijke zacht.
‘Ik weet het niet,’ snikte ik. ‘Hoe kun je verder als alles wat je dacht te weten ineens niet meer klopt?’
Thuis probeerde Mark normaal te doen. Hij zette koffie voor me neer in de ochtend, vroeg hoe mijn dag was geweest, maar ik kon hem nauwelijks aankijken zonder woede en verdriet te voelen.
Op een avond kwam Lotte naar beneden terwijl wij in stilte aan tafel zaten te eten.
‘Papa, waarom is mama zo verdrietig?’ vroeg ze direct.
Mark keek mij aan, paniek in zijn ogen. Ik slikte en keek Lotte aan.
‘Soms gebeuren er dingen die heel moeilijk zijn om uit te leggen,’ zei ik voorzichtig.
Lotte fronste haar wenkbrauwen. ‘Hebben jullie ruzie?’
Mark schraapte zijn keel. ‘Het is ingewikkeld, Lotte. Maar we houden allebei heel veel van jou.’
Ze knikte langzaam en liep terug naar boven, haar schouders gebogen.
Die nacht besloot ik dat ik Mark niet zomaar kon vergeven. Maar weggaan? Hoe moest dat? Waar moest ik heen met Lotte? Mijn ouders woonden in Groningen, uren rijden van ons huis in Amersfoort. Bovendien had ik altijd geloofd in samen vechten voor een huwelijk – tot nu toe.
De weken verstreken en Mark ging steeds vaker naar Sanne ‘voor het kind’. Elke keer als hij weg was, voelde het huis leger aan. Lotte werd stiller en trok zich terug op haar kamer.
Op een zondagmiddag zat ik met mijn moeder te bellen in de tuin.
‘Je hoeft dit niet te pikken, Eva,’ zei ze fel. ‘Je bent meer waard dan dit.’
‘Maar wat als Lotte haar vader mist? Wat als ik spijt krijg?’
Mijn moeder zweeg even. ‘Spijt krijg je altijd ergens van. Maar je moet kiezen voor jezelf én voor Lotte.’
Die avond wachtte ik tot Mark thuiskwam van Sanne. Hij rook naar babyshampoo en had wallen onder zijn ogen.
‘We moeten praten,’ zei ik resoluut.
Hij knikte uitgeput en liet zich op de bank vallen.
‘Ik kan dit niet meer,’ begon ik. ‘Ik kan niet leven met jouw leugens en halve waarheden. Je hebt een kind met een ander – dat verandert alles.’
Mark sloeg zijn handen voor zijn gezicht. ‘Ik weet het niet meer, Eva. Ik wil niemand pijn doen.’
‘Maar je hebt ons allemaal pijn gedaan,’ zei ik zachtjes.
We praatten urenlang die nacht – over vroeger, over fouten, over wat we nog voelden voor elkaar. Uiteindelijk besloten we dat Mark voorlopig bij Sanne zou blijven om voor zijn zoon te zorgen en dat Lotte en ik tijd nodig hadden om te helen.
De eerste nacht zonder Mark voelde als een open wond die maar niet dicht wilde gaan. Lotte kroop bij mij in bed en huilde zichzelf in slaap.
Langzaam leerde ik weer op mezelf te vertrouwen. Ik vond steun bij vriendinnen en familie; Marijke nam me mee naar yoga en mijn moeder kwam logeren om te helpen met Lotte.
Soms zie ik Mark nog – bij school of als hij Lotte komt ophalen voor een dagje uit. We praten beleefd, maar er hangt altijd iets onuitgesprokens tussen ons.
En toch… soms vraag ik me af: had ik iets kunnen doen om dit te voorkomen? Of is liefde soms gewoon niet genoeg?
Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen stond? Kun je ooit echt verder na zo’n verraad?