Als Je Mijn Vrouw Nog Één Keer Beledigt, Ben Je Hier Niet Meer Welkom: Een Familie in Strijd
“Als je mijn vrouw nog één keer beledigt, ben je hier niet meer welkom.” Mijn stem trilde, maar ik meende elk woord. Mijn moeder keek me aan alsof ik haar zojuist had verraden. Mijn vrouw, Anneke, zat naast me aan de keukentafel, haar handen stevig om haar mok thee geklemd. De stilte die volgde was ondraaglijk.
Het begon allemaal zo onschuldig. Mijn moeder, Truus, had voorgesteld om tijdelijk bij ons in te trekken. Haar flat in Amersfoort werd gerenoveerd en ze kon nergens anders terecht. “Het is maar voor drie maanden, jongen,” zei ze met haar bekende, licht dwingende glimlach. Anneke stemde toe, al zag ik de twijfel in haar ogen. “We helpen haar gewoon even, het komt goed,” fluisterde ik die avond in bed. Ze knikte, maar haar blik bleef naar het plafond gericht.
De eerste week ging het nog wel. Truus bracht stroopwafels mee, hielp met koken en vertelde verhalen over vroeger. Maar al snel veranderde de sfeer. Ze bemoeide zich met alles: hoe Anneke de was deed, hoe we de boodschappen regelden, zelfs hoe we onze dochter Lotte opvoedden. “In mijn tijd kreeg een kind geen schermpjes aan tafel,” zei ze op een avond, terwijl Lotte met haar tablet speelde. Anneke beet op haar lip en zei niets.
Op een zondagmiddag liep het uit de hand. Truus vond dat Anneke te weinig aandacht aan Lotte gaf. “Je zit altijd maar op je telefoon. Vroeger speelden moeders met hun kinderen.” Anneke stond op, haar gezicht vuurrood. “Ik werk fulltime, Truus. Ik doe mijn best.”
Ik voelde de spanning groeien als een onweerswolk boven ons huis in Vathorst. Die avond probeerde ik het goed te maken. “Mam bedoelt het niet slecht,” zei ik tegen Anneke. Maar ze schudde haar hoofd. “Ze keurt alles af wat ik doe. Ik voel me hier niet meer thuis.”
De dagen daarna werden de gesprekken kortaf en kil. Truus liet overal haar spullen slingeren en klaagde over het eten. “Vroeger aten we gewoon aardappels en groente, geen quinoa of die rare tofu.” Anneke probeerde het te negeren, maar ik zag hoe ze steeds stiller werd.
Op een avond kwam ik thuis van mijn werk bij de gemeente en hoorde ik stemmen uit de woonkamer. “Je bent geen goede moeder,” zei Truus scherp. “Lotte verdient beter.” Ik hoorde Anneke snikken. Mijn hart brak.
Die nacht lag ik wakker naast Anneke. Ze draaide zich van me af. “Waarom kies je nooit mijn kant?” fluisterde ze. Ik wist geen antwoord.
De volgende ochtend besloot ik met Truus te praten. “Mam, je moet ophouden met die opmerkingen.” Ze keek me aan alsof ik gek was geworden. “Ik probeer alleen te helpen! Jullie laten Lotte aan haar lot over.”
De weken sleepten zich voort. Lotte werd stiller, trok zich terug op haar kamer. Ik voelde me verscheurd tussen twee vrouwen die ik liefhad.
Op een dag kwam Anneke thuis met rode ogen van het huilen. “Ik kan dit niet meer,” zei ze zacht. “Of zij gaat weg, of ik.”
Die avond zat ik met Truus aan tafel. “Mam, het gaat zo niet langer.” Ze sloeg haar armen over elkaar. “Dus je kiest voor haar?”
“Als je mijn vrouw nog één keer beledigt, ben je hier niet meer welkom,” zei ik toen, harder dan ik bedoelde.
Truus stond op, haar gezicht bleek van woede en verdriet. “Jij was altijd mijn lieve jongen,” fluisterde ze. “Nu ben je van haar.”
Ze vertrok diezelfde avond naar een vriendin in Soest.
Het huis voelde leeg zonder haar aanwezigheid, maar ook opgelucht. Anneke huilde van opluchting en verdriet tegelijk.
De weken daarna probeerden we de brokstukken op te rapen. Lotte begon weer te lachen, Anneke en ik vonden elkaar langzaam terug.
Maar soms lig ik ’s nachts wakker en hoor ik de echo van mijn moeders stem: “Dus je kiest voor haar?”
Heb ik het juiste gedaan? Kan liefde ooit echt winnen van bloedbanden? Wat zouden jullie hebben gedaan als jullie in mijn schoenen stonden?