Ik zag mijn verloofde met zijn ex-vrouw en kinderen – en annuleerde de bruiloft: Mijn verhaal
‘Waarom moet je altijd naar haar luisteren?’, fluisterde ik, mijn stem trillend van woede en verdriet. Erik keek me aan, zijn blauwe ogen vol onbegrip. ‘Ze is de moeder van mijn kinderen, Anna. Dat verandert nooit.’
Die woorden galmen nog steeds na in mijn hoofd. Ik sta in de hal van zijn appartement in Utrecht, mijn jas half aan, klaar om weg te rennen. De regen tikt tegen het raam, alsof de stad zelf mijn onrust weerspiegelt. Ik dacht dat ik wist waar ik aan begon toen ik een relatie kreeg met een gescheiden man met twee kinderen. Maar niets had me kunnen voorbereiden op deze avond.
Het begon allemaal zo mooi. Ik was 41, gescheiden, en had mijn leven aardig op orde. Mijn dochter, Sophie, studeert in Groningen en ik had eindelijk rust gevonden in mijn kleine appartement in Amersfoort. Toen ontmoette ik Erik op een vrijdagavond in café De Zwarte Vosch. Zijn lach was ontwapenend, zijn verhalen over zijn werk als architect boeiend. We praatten uren over reizen, kunst en onze gedeelde liefde voor fietsen langs de Vecht.
Na een paar maanden stelde hij me voor aan zijn kinderen: Lotte van twaalf en Bram van negen. Ze waren beleefd, maar afstandelijk. ‘Ze moeten wennen,’ zei Erik geruststellend. ‘Geef het tijd.’
Maar tijd bleek niet het antwoord op alles. Zijn ex-vrouw, Marieke, was altijd aanwezig. Ze belde voor elk wissewasje: als Bram zijn gymtas vergeten was, als Lotte buikpijn had, als de kat van slag was door vuurwerk. Erik sprong altijd direct op. ‘Het zijn mijn kinderen,’ zei hij dan, ‘ik wil er voor ze zijn.’
Ik probeerde begripvol te zijn. Mijn eigen scheiding was pijnlijk geweest; ik wist hoe moeilijk het is om alles alleen te doen. Maar ergens voelde ik me steeds meer een buitenstaander in hun leven.
Tot die bewuste avond in maart. We zouden samen eten bij hem thuis. Ik had lasagne gemaakt, zijn favoriet. Terwijl ik de tafel dekte, ging de bel. ‘Dat zal Marieke zijn,’ zei Erik luchtig. ‘Ze komt de kinderen brengen.’
Ik hoorde hun stemmen in de gang. Lotte giechelde om iets wat haar moeder zei; Bram vroeg of hij nog mocht gamen vanavond. Marieke kwam binnen, haar blonde haar nog nat van de regen. Ze keek me nauwelijks aan.
‘Erik, kun je even helpen met de tassen?’, vroeg ze.
‘Natuurlijk,’ antwoordde hij meteen.
Ze verdwenen samen naar buiten, pratend over schoolroosters en zwemlessen. Ik bleef achter in de keuken, mijn handen trillend boven het bestek.
Toen ze terugkwamen, leek het alsof ik lucht was. Marieke gaf Erik een knuffel – niet zomaar een vriendschappelijke omhelzing, maar eentje die te lang duurde. Lotte en Bram renden naar hun kamers zonder mij een blik waardig te keuren.
Na het eten – dat vooral uit ongemakkelijke stiltes bestond – vroeg ik Erik of we even konden praten.
‘Wat is er aan de hand?’, vroeg hij.
‘Ik voel me een indringer in jouw leven,’ zei ik zachtjes. ‘Alsof er geen plek voor mij is.’
Hij zuchtte diep. ‘Anna, je weet dat mijn kinderen altijd op één staan.’
‘En Marieke?’
Hij keek weg. ‘We hebben veel meegemaakt samen.’
‘Maar jullie zijn toch uit elkaar?’
‘Ja… maar sommige banden blijven.’
Die nacht sliep ik nauwelijks. Ik hoorde hem fluisteren aan de telefoon met Marieke – over Lotte’s nachtmerries, over wie Bram naar voetbal zou brengen. Ik voelde me kleiner worden met elke zin die hij sprak.
De volgende ochtend pakte ik mijn spullen. Toen hij vroeg waarom, kon ik alleen maar zeggen: ‘Ik wil niet het restje liefde zijn dat overblijft na jouw gezin.’
Mijn moeder begreep het niet toen ik haar belde vanuit de trein naar Amersfoort.
‘Anna, je bent toch volwassen? Je wist waar je aan begon!’
‘Misschien wel,’ zei ik, ‘maar weten is iets anders dan voelen.’
De weken daarna voelde ik me leeg en verloren. Op mijn werk bij de bibliotheek kon ik me nauwelijks concentreren; boeken gingen door mijn handen zonder dat ik de titels registreerde. Vriendinnen probeerden me op te vrolijken met etentjes en wandelingen door het bos bij Soestduinen, maar niets hielp echt.
Totdat Sophie thuiskwam voor een weekend.
‘Mam,’ zei ze terwijl we samen thee dronken aan de keukentafel, ‘jij verdient iemand die voor jou kiest.’
Haar woorden raakten me dieper dan ik had verwacht.
Een paar weken later kreeg ik een berichtje van Erik: ‘Ik mis je.’
Mijn hart sloeg over – maar daarna voelde ik vooral verdriet.
‘Mis je mij, of mis je het idee van mij?’, schreef ik terug.
Hij antwoordde niet meteen. Pas dagen later kwam er een kort bericht: ‘Het spijt me dat ik je niet kon geven wat je nodig had.’
Soms denk ik terug aan die avond in Utrecht – aan de regen tegen het raam, aan het gevoel dat ik nooit echt deel uitmaakte van zijn wereld.
Was ik te streng? Had ik meer geduld moeten hebben? Of is het juist dapper om te kiezen voor jezelf?
Wat zouden jullie doen als je moest kiezen tussen liefde en jezelf verliezen? Is er ooit echt plek voor een nieuwe liefde in een oud gezin?