Mijn naam is Lotte en op mijn 21e voel ik me meer alleen dan ooit, ondanks dat mijn ouders nog leven. Mijn vader, Arjan, was een alcoholist die mijn moeder, Marieke, mishandelde, terwijl zij zich altijd stilhield en nooit ingreep. Dit is het verhaal van hoe ik leerde dat familie soms de bron is van je diepste verdriet.
Mijn naam is Marieke en ik ben het meisje dat twee keer teruggebracht werd naar het pleeghuis. Ik groeide op tussen kille muren, maar één vrouw, Annelies, bleef van mij houden, ondanks alles wat ons overkwam. Dit is mijn verhaal over hoe het voelt om teruggestuurd te worden als een object, maar ook over hoe één hart voor altijd kan blijven liefhebben.
Mijn leven veranderde op het moment dat mijn driejarige zoon de deur voor de politie opendeed. In deze emotionele vertelling neem ik je mee door de angst, het schuldgevoel en de hoop die ons pad naar vrijheid kenmerkten. Ik deel mijn verhaal om anderen te laten weten dat ontsnappen mogelijk is, zelfs als alles verloren lijkt.
Mijn vader vraagt me al maanden om mijn oom te vergeven en hem te helpen, maar de littekens van het verleden zijn nog vers. De pijn, het onbegrip en de verscheurende familiebanden laten me niet los. Kan ik ooit loskomen van het verleden, of is vergeving onmogelijk als het vertrouwen voorgoed is gebroken?
