In het holst van de nacht vlucht ik met mijn kinderen uit een huis vol geweld. Op de trap van een Amsterdams portiek voel ik me verscheurd tussen wanhoop en hoop. Ik deel mijn strijd, mijn angsten en de zoektocht naar een uitweg in een stad die soms koud aanvoelt.
Ik vluchtte midden in de nacht met mijn kinderen weg van mijn man, die ons jarenlang mishandelde. In mijn wanhoop zocht ik hulp bij mijn beste vriendin Sanne, maar haar man Bas weigerde ons binnen te laten. Op de koude trap van hun flatgebouw, met mijn kinderen dicht tegen me aan, voelde ik me gebroken maar vastbesloten om nooit meer terug te gaan.
Mijn jeugd werd getekend door de stilte na het geweld, het breken van glas en de schreeuw die de nacht doorsneed. Ik groeide op in de schaduw van mijn vaders hand en mijn moeders zwijgen, worstelend om de kracht te vinden om te vergeven. Nu, na alles, vraag ik me af – kun je ooit vergeten wat je heeft gebroken?
Mijn naam is Lotte en dit is het verhaal van de nacht waarop mijn vierjarige zoon Daan onze redder werd. Jarenlang leefde ik in angst voor mijn man, tot die ene stormachtige nacht in ons huis in Zaandam. Dit is een verhaal over angst, hoop en de onverwachte kracht die je vindt als alles verloren lijkt.
Dit is mijn verhaal over overleven nadat ik weduwe werd met drie kinderen. Ik worstel met het feit dat mijn eigen moeder weigert te helpen, terwijl ik alles doe om mijn kinderen een beter leven te geven. Elke dag is een strijd tussen schuldgevoel, onmacht en hoop.
