Ik kreeg een uitnodiging voor de groep ‘Absolventen 1986’. Eén foto veranderde alles en bracht vergeten gevoelens en oude conflicten terug. Mijn leven werd plotseling op zijn kop gezet door een verleden dat ik dacht te hebben afgesloten.
Op mijn zestigste besloot ik mijn eerste liefde op te zoeken, ondanks een ogenschijnlijk stabiel leven en zorgvuldig weggestopte herinneringen. De ontmoeting met mijn verleden bracht een schokkende waarheid aan het licht die mijn kijk op mezelf en mijn familie voorgoed veranderde. Nu vraag ik me af of we ooit echt kunnen ontsnappen aan wie we ooit waren.
Mijn verhaal begint met het geven van mijn eerste loon aan mijn moeder, een daad van liefde die onverwachte gevolgen had. Jaren later, na haar overlijden, vind ik het loonstrookje terug en kom ik achter een familiegeheim dat mijn wereld op zijn kop zet. Dit is het verhaal van spijt, vergeving en de zoektocht naar waarheid binnen mijn Nederlandse familie.
Na het overlijden van mijn vader stond ik voor de moeilijkste keuze van mijn leven: het verkopen van ons familiehuis op het platteland. Oude herinneringen, familieconflicten en de onzekerheid over de toekomst vochten om voorrang, terwijl ik tegelijkertijd zwanger was van mijn eerste kind. Dit is mijn verhaal over afscheid nemen, rouw en de hoop op een nieuw begin.
Het begon allemaal met een telefoontje van mijn zus Marieke, die me smeekte om de zorg voor onze opa Henk over te nemen. Aanvankelijk voelde ik alleen maar weerstand, maar door samen te tuinieren en herinneringen op te halen, groeiden we weer naar elkaar toe. Dit is mijn verhaal over familie, opoffering en onverwacht geluk dat ontstaat wanneer je het het minst verwacht.
Mijn naam is Marieke en ik ben het meisje dat twee keer teruggebracht werd naar het pleeghuis. Ik groeide op tussen kille muren, maar één vrouw, Annelies, bleef van mij houden, ondanks alles wat ons overkwam. Dit is mijn verhaal over hoe het voelt om teruggestuurd te worden als een object, maar ook over hoe één hart voor altijd kan blijven liefhebben.
Toen ik Anneke na al die jaren weer zag, voelde het alsof de tijd stilstond. Mijn verhaal draait om de zoektocht naar mijn verloren liefde uit mijn jeugd, verweven met familieconflicten, persoonlijke mislukkingen en het onder ogen zien van oude wonden. Uiteindelijk vraag ik me af: kun je ooit echt terug naar wat je bent kwijtgeraakt?
Na mijn vijftigste keerde ik terug naar de stad van mijn jeugd. In het park kwam ik onverwacht de man tegen die me ooit liet zitten op een afspraakje, en hij herinnerde zich nog steeds waarom. Deze ontmoeting bracht oude emoties en onverwerkte vragen naar boven, waardoor ik mijn verleden en keuzes opnieuw moest overdenken.
Na drie nachten vol dromen over mijn jeugdliefde, besloot ik hem na 45 jaar te schrijven. Wat begon als een onschuldige herinnering, ontrafelde een web van oude pijn, familiegeheimen en onvervulde verlangens. Mijn leven werd opnieuw op zijn kop gezet door één onverwacht antwoord.
Mijn naam is Jan van Dijk. Op mijn 54ste probeer ik na dertig jaar mijn ex-vrouw te bereiken, maar ik kom tot de pijnlijke realisatie dat het te laat is. In deze emotionele zoektocht naar verzoening en zingeving worstel ik met eenzaamheid, werkloosheid en de vraag of er nog een tweede kans bestaat.
Mijn zoon, Daan, vraagt me het huis te verkopen waar ik veertig jaar lief en leed heb gedeeld. Elke kamer ademt herinneringen, elke kier fluistert verhalen van mijn gezin. Kan ik werkelijk alles achterlaten voor zijn toekomst, of verlies ik dan mezelf?
Na veertig jaar ontmoette ik mijn eerste liefde, Bas, opnieuw. De herinneringen aan onze jeugd en de pijn van ons uiteenvallen kwamen in alle hevigheid terug. Deze ontmoeting dwong me om mijn keuzes, mijn familie en mezelf onder ogen te zien.
