Ik ben Marieke, zestien jaar oud, en elke avond hoor ik mijn vader schreeuwen door de muren van mijn kamer. Dit is het verhaal van hoe ik probeerde te houden van en te begrijpen wie mijn vader was, terwijl de drank hem langzaam van ons afnam. Mijn brief, geschreven voor een schoolopdracht, werd onverwacht een getuigenis die velen raakte.
Mijn naam is Lotte en op mijn 21e voel ik me meer alleen dan ooit, ondanks dat mijn ouders nog leven. Mijn vader, Arjan, was een alcoholist die mijn moeder, Marieke, mishandelde, terwijl zij zich altijd stilhield en nooit ingreep. Dit is het verhaal van hoe ik leerde dat familie soms de bron is van je diepste verdriet.
Op het moment dat mijn dochter haar diploma kreeg, besloot ik mijn man te verlaten. Jarenlang heb ik zijn woede, zijn drankgebruik en de roddels in ons dorp verdragen. Nu sta ik op het station met niets dan een koffer en mijn kind, en vraag ik me af of ik ooit écht opnieuw kan beginnen.
Mijn jeugd in een Amsterdams huurappartement werd getekend door de aanwezigheid van Sanne, ons altijd hongerige buurmeisje. Haar vader verdronk in drank, haar moeder was verdwenen, en wij probeerden haar te helpen zonder haar echt te kunnen redden. Dit is een verhaal over machteloosheid, mededogen en de vraag of je ooit echt kunt ontsnappen aan het verleden van een ander.
