In deze levensvertelling neem ik je mee naar het moment waarop ik afscheid moest nemen van mijn moeder én van de vrouw die mij in Amsterdam opving als haar eigen kind. Ik vertel over de pijn, het schuldgevoel en de liefde die ik voelde, en hoe deze vrouwen mijn leven hebben gevormd. Mijn verhaal is een zoektocht naar vergeving, verbondenheid en het vinden van mijn eigen plek in de wereld.
Na het overlijden van mijn vader stond ik voor de moeilijkste keuze van mijn leven: het verkopen van ons familiehuis op het platteland. Oude herinneringen, familieconflicten en de onzekerheid over de toekomst vochten om voorrang, terwijl ik tegelijkertijd zwanger was van mijn eerste kind. Dit is mijn verhaal over afscheid nemen, rouw en de hoop op een nieuw begin.
Mijn naam is Marleen van Dijk en ik verloor mijn zoon, Joris, vijf jaar geleden. Na jaren sparen voor een bijzondere grafsteen, ontdekte ik op een dag dat deze spoorloos verdwenen was. Wat ik vervolgens ontdekte, schudde niet alleen mijn wereld, maar ook die van ons hele dorp.
Na de dood van mijn broer Erik bleef ik achter met niets anders dan een doos oude foto’s en het gevoel dat ik niet meer bestond. Onze band was altijd hecht, maar na zijn overlijden werd ik door zijn vrouw en familie aan de kant geschoven. In deze emotionele achtbaan zoek ik naar antwoorden en vraag ik me af of familiebanden ooit echt onvoorwaardelijk zijn.
Na het overlijden van mijn moeder keerde ik voor het eerst terug naar haar oude appartement in Utrecht. Daar overhandigde de buurvrouw mij een dagboek dat mijn moeder speciaal voor mij had achtergelaten. Het lezen ervan bracht niet alleen oude wonden naar boven, maar dwong mij ook om mijn eigen keuzes en familiebanden onder ogen te zien.
