Op een dag veranderde alles: Hoe één ontmoeting mijn gezin verscheurde

‘Waarom kijk je zo naar me, Mark?’ vroeg Sanne terwijl ze de borden op tafel zette. Haar stem trilde een beetje, alsof ze het antwoord al wist. Ik keek naar haar, mijn vrouw, moeder van mijn zoon, en voelde een steek van schuld. ‘Niks,’ loog ik, terwijl ik mijn blik afwendde naar het raam, waar de regen tegen het glas tikte. Maar alles was veranderd sinds die avond in café De Zwarte Vos.

Ik was pas 21 toen ik met Sanne trouwde. Ze was lief, zorgzaam, altijd opgewekt. We woonden in een klein appartementje in Utrecht, met uitzicht op de Domtoren. Toen onze zoon Daan werd geboren, voelde ik me even compleet. Maar na een paar jaar begon het te knagen. Mijn vrienden gingen stappen, maakten reizen, hun leven leek vol avontuur. Ik voelde me oud, gevangen in een routine van luiers verschonen en boodschappen doen bij de Albert Heijn.

Die avond in het café was ik met collega’s. Ik had Sanne gezegd dat het een werkborrel was – een halve waarheid. Ik wilde gewoon even ontsnappen aan het huiselijke leven. Toen kwam zij binnen: Eva. Lang, donker haar, felblauwe ogen, een lach die de hele ruimte vulde. Ze kende iemand uit mijn groep en binnen vijf minuten zaten we naast elkaar te praten. Ze was anders dan Sanne – scherpzinnig, grappig, een tikje brutaal. Ik voelde me gezien op een manier die ik lang niet had gevoeld.

‘Dus jij bent getrouwd?’ vroeg Eva met een scheve glimlach.
‘Ja,’ zei ik zacht.
‘En gelukkig?’
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ze keek me aan, dwars door me heen.

Vanaf dat moment dacht ik alleen nog maar aan haar. We begonnen te appen, eerst onschuldig, daarna steeds intiemer. Sanne merkte dat ik afstandelijk werd. ‘Is er iets?’ vroeg ze op een avond terwijl Daan sliep.
‘Gewoon moe van het werk,’ zei ik.
Maar het was meer dan dat. Ik voelde me verscheurd tussen twee werelden: het veilige gezinsleven en de opwinding van iets nieuws.

Na een paar weken kon ik het niet meer volhouden. Ik sprak met Eva af in het park bij het Griftpark. Ze droeg een rode jas en rook naar jasmijn. ‘Ik wil bij jou zijn,’ fluisterde ze terwijl ze mijn hand pakte. Mijn hart bonsde in mijn keel. Die nacht bleef ik bij haar slapen.

De dagen daarna waren een waas van schuld en verlangen. Sanne voelde dat er iets mis was. Op een avond barstte ze in tranen uit.
‘Mark, alsjeblieft, zeg wat er aan de hand is!’
Ik kon niet meer liegen. ‘Ik heb iemand anders ontmoet.’
Ze keek me aan alsof ik haar had geslagen.
‘En Daan dan? Denk je aan hem?’

Maar ik dacht alleen aan Eva. Binnen een maand was ik weg uit ons huis. Daan huilde toen ik mijn spullen pakte; hij begreep niet waarom papa niet meer bleef slapen.

Het leven met Eva was alles wat ik had gehoopt: spannend, vol passie. We gingen uit eten bij hippe tentjes in Amsterdam, maakten nachtelijke wandelingen langs de grachten. Maar na een paar maanden begon de glans te vervagen. Eva wilde geen kinderen, geen verplichtingen. Ze vond mijn verhalen over Daan vermoeiend.

‘Je moet loslaten,’ zei ze op een avond terwijl ze haar nagels lakte.
‘Maar hij is mijn zoon,’ protesteerde ik zwakjes.
‘Je hebt voor mij gekozen,’ zei ze koel.

Langzaam verloor ik het contact met Daan. Sanne stuurde foto’s van zijn eerste schooldag, zijn zwemdiploma, maar ik reageerde steeds minder vaak. Het deed te veel pijn om te zien wat ik had achtergelaten.

Op een dag stond Sanne voor mijn deur met Daan aan haar hand.
‘Hij wil je zien,’ zei ze kortaf.
Daan keek me aan met grote ogen. ‘Papa, kom je weer thuis?’
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Eva stond achter me in de deuropening en zuchtte hoorbaar.

Die avond had ik ruzie met Eva.
‘Je moet kiezen,’ zei ze fel.
‘Ik kan mijn zoon niet opgeven!’ riep ik uit.
‘Dan ga je maar terug naar je saaie leventje!’ schreeuwde ze terug.

Ik sliep die nacht op de bank en dacht aan alles wat ik had verloren: het lachen van Daan als we samen naar de speeltuin gingen, Sanne’s warme hand op mijn arm als we tv keken. Was dit het waard geweest?

Een paar weken later verliet Eva me voor iemand anders – een kunstenaar uit Rotterdam die haar wel de vrijheid gaf die ze zocht. Ik bleef achter in een leeg appartement, omringd door herinneringen en spijt.

Ik probeerde het contact met Daan te herstellen, maar hij hield afstand. Sanne was beleefd maar koel; ze had haar eigen leven opgebouwd zonder mij.

Nu zit ik hier, alleen aan de keukentafel in Utrecht, luisterend naar de regen die nog steeds tegen het raam tikt. Soms zie ik vaders met hun kinderen fietsen langs de gracht en vraag ik me af hoe het anders had kunnen lopen.

Had ik ooit echt liefgehad? Of was ik gewoon bang om iets te missen? Wat betekent trouw als je jezelf verliest onderweg?

Zou jij kunnen vergeven? Of zijn sommige fouten gewoon te groot?