Negeer het niet, Marloes! – Mijn vlucht uit een verstikkend huwelijk
‘Marloes, je moet nu echt opschieten! De bloemen zijn nog niet gearriveerd en je schoonmoeder wil je spreken.’
De stem van mijn moeder galmt door het huis. Mijn handen trillen terwijl ik de kanten sluier vasthoud. Mijn hart bonkt in mijn keel. Waarom voelt deze dag niet als het begin van iets moois, maar als het einde van mezelf?
‘Mam, kun je alsjeblieft even wachten? Ik heb… ik heb even tijd nodig.’ Mijn stem klinkt schor, bijna onherkenbaar.
Ze zucht. ‘Marloes, iedereen wacht op jou. Jeroen is beneden met zijn ouders. Je weet hoe belangrijk dit voor hen is.’
Precies. Voor hén. Niet voor mij. Sinds Jeroen mij ten huwelijk vroeg, lijkt het alsof mijn leven niet meer van mij is. Alles draait om hun wensen, hun tradities, hun verwachtingen. Zelfs de kleur van de bloemen moest wit zijn, want “dat hoort zo in onze familie”, zei zijn moeder, Ingrid, met die kille glimlach.
Ik kijk in de spiegel. Mijn ogen zijn rood van het huilen vannacht. Ik heb geprobeerd te slapen, maar de stemmen in mijn hoofd hielden me wakker.
‘Marloes, je moet sterk zijn,’ fluister ik tegen mijn spiegelbeeld. Maar wie ben ik nog? De Marloes die met vriendinnen op het strand danste? Of de Marloes die nu haar eigen stem niet meer hoort?
Plotseling bonkt iemand op de deur. ‘Marloes! Ingrid wil NU met je praten!’ Het is mijn zusje, Sanne. Haar blik is gespannen.
Ik loop naar beneden, mijn hartslag versnelt bij elke trede. In de woonkamer staat Ingrid, haar armen over elkaar.
‘Marloes, we moeten praten over de gastenlijst. Je hebt nog steeds die vriendin van je uitgenodigd… hoe heet ze ook alweer? Die met die rare ideeën over feminisme?’
‘Je bedoelt Noor?’ vraag ik zacht.
‘Ja, Noor. Ik denk niet dat ze past bij onze familie. Misschien kun je haar beter afbellen.’
Ik voel hoe mijn keel dichtknijpt. ‘Maar Noor is mijn beste vriendin…’
Ingrid snuift. ‘Soms moet je offers brengen voor het grotere geheel. Jeroen verdient een perfecte dag.’
Jeroen staat erbij en zegt niets. Zijn blik ontwijkt de mijne. Hij heeft me beloofd dat hij me zou steunen, maar telkens als zijn moeder spreekt, zwijgt hij.
Na het gesprek loop ik naar buiten, de frisse lucht in. Mijn vader zit op het bankje in de tuin en kijkt me aan.
‘Weet je zeker dat je dit wilt?’ vraagt hij zacht.
Ik knik automatisch, maar voel de tranen branden.
De dagen voor de bruiloft zijn een waas van verplichtingen en teleurstellingen. Mijn jurk wordt aangepast omdat Ingrid vindt dat hij te gewaagd is. Mijn favoriete liedje wordt geschrapt uit de ceremonie omdat Jeroens vader liever klassieke muziek hoort. Zelfs het diner wordt aangepast: geen vegetarische opties meer, want “dat eet toch niemand”.
Op een avond zit ik alleen op mijn kamer als Sanne binnenkomt.
‘Waarom laat je dit allemaal gebeuren?’ vraagt ze voorzichtig.
‘Omdat ik van Jeroen hou,’ fluister ik.
‘Maar hou je nog wel van jezelf?’
Die vraag blijft dagenlang in mijn hoofd rondspoken.
De avond voor de bruiloft belt Noor me op.
‘Marloes, ik weet dat je onder druk staat… Maar als jij dit niet wilt, hoef je het niet te doen. Je mag kiezen voor jezelf.’
Ik huil aan de telefoon. ‘Maar iedereen verwacht…’
‘Wat verwacht jij?’ onderbreekt Noor me.
Die nacht slaap ik nauwelijks. In mijn droom sta ik in een witte kamer vol spiegels. Overal zie ik mezelf, maar telkens een beetje vager, tot ik uiteindelijk verdwijn.
De ochtend van de bruiloft breekt aan. Mijn moeder helpt me in mijn jurk, haar handen koud en zenuwachtig.
‘Je ziet er prachtig uit,’ zegt ze, maar haar ogen zijn bezorgd.
Beneden staat Jeroen met zijn ouders en familieleden. Iedereen lacht en praat door elkaar heen. Ik voel me een figurant in mijn eigen leven.
Als we naar het stadhuis rijden, kijk ik uit het raam naar de grauwe lucht boven Utrecht. Mijn gedachten razen: kan ik dit echt doen? Kan ik mezelf opofferen voor hun geluk?
In het stadhuis wacht iedereen gespannen. De ambtenaar kijkt op haar horloge. Ingrid fluistert iets tegen Jeroen en werpt mij een waarschuwende blik toe.
Dan gebeurt het: ik voel hoe alles in mij breekt. Mijn benen beginnen te trillen en mijn adem stokt.
‘Sorry…’ fluister ik tegen Jeroen. ‘Ik kan dit niet.’
De zaal valt stil. Ingrid’s gezicht vertrekt van woede.
‘Wat doe je nu?’ sist ze.
Jeroen kijkt me aan, zijn ogen vol ongeloof en pijn.
‘Marloes… waarom?’
Ik slik en kijk hem recht aan. ‘Omdat ik mezelf kwijt ben geraakt in jullie verwachtingen. Ik wil niet trouwen om jullie gelukkig te maken terwijl ik zelf ongelukkig ben.’
Mijn moeder begint te huilen. Mijn vader staat op en legt zijn hand op mijn schouder.
‘Het is goed, meisje,’ zegt hij zacht.
Ingrid stormt boos weg, gevolgd door haar man en enkele familieleden. Jeroen blijft staan, verslagen en stil.
Buiten adem ren ik naar buiten, de regen slaat tegen mijn gezicht als een bevrijding. Noor staat daar ineens, met open armen.
‘Kom,’ zegt ze zacht, ‘we gaan naar huis.’
We lopen samen door de regen terug naar mijn ouderlijk huis. Ik voel me leeg en opgelucht tegelijk.
Thuis wacht Sanne op me met warme thee en een dikke knuffel.
Die avond zitten we samen op de bank, zwijgend maar verbonden.
De dagen daarna zijn zwaar. Mensen praten, roddelen, sturen berichten vol onbegrip of steun. Jeroen belt een paar keer; ik neem niet op. Ingrid stuurt een lange boze e-mail waarin ze me verwijt dat ik hun familie te schande heb gemaakt.
Langzaam begin ik mezelf terug te vinden: in kleine dingen zoals wandelen langs de Vecht, lachen met Sanne om oude herinneringen, of samen met Noor naar het strand fietsen.
Soms vraag ik me af: had ik sterker moeten zijn? Had ik meer moeten vechten voor mezelf vóórdat alles zo ver kwam?
Maar misschien is dit juist wat moed betekent: kiezen voor jezelf als iedereen iets anders verwacht.
Hebben jullie ooit zo’n keuze moeten maken? Waar ligt voor jullie de grens tussen trouw aan jezelf en trouw aan anderen?